دوربین Sony RX100 اصلی در سال ۲۰۱۲ معرفی شد. در آن زمان، فروش دوربین های کامپکت به دلیل افزایش استفاده از گوشی های هوشمند به شدت کاهش یافته بود. اما Sony ناامید نشد و این اتفاق را فرصتی برای دوربین های کامپکت در بازار دید. آنها تصمیم گرفتند کیفیت تصویر و خروجی را به طور قابل توجهی از دوربین گوشی های هوشمند بهتر کنند. آنها این کار را با استفاده از سنسور تصویری ۱ اینچی در دوربین کامپکت خود انجام دادند. Sony RX100 اولین دوربین کامپکت با سنسور ۱ اینچی بود و این تصمیم بسیار موفقیت آمیز بود.
نکات مثبت
نکات مثبت زیادی در مورد Sony RX100 وجود دارد. اگر برای عکاسی خیابانی از آن استفاده کنید، متوجه میشوید که چرا چنین موفقیت بزرگی داشته است. اول از همه، اندازه کوچک و وزن سبک آن را باید تحسین کرد که حمل آن را بسیار آسان میکند. طراحی دوربین نیز بسیار جذاب است؛ به رنگ مشکی و مینیمالیستی که توجه زیادی جلب نمی کند. در قلب این دوربین، سنسور تصویر ۱ اینچی قرار دارد که از دوربین های کامپکت دیگر بزرگتر است. لنز زوم آن نیز با فاصله کانونی ۲۸ تا ۱۰۰ میلی متر و دیافراگم f/1.8 تا ۴.۹ ترکیب شده که کیفیت تصویر عالی را فراهم می کند. در نور خوب، تصاویر این دوربین تقریباً با کیفیت DSLR یا دوربین های بدون آینه قابل مقایسه است و این چیزی است که این دوربین را به چنین موفقیتی بزرگ تبدیل کرده است.
نکات منفی
به عنوان اولین نسخه از سری دوربین های Sony RX100، این دوربین برخی نکات منفی دارد که باید به آن ها توجه کرد:
- نگهداری نامناسب: این دوربین خیلی خوش دست نیست. جلوی دوربین صاف و لغزنده است و پس از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه استفاده مداوم، انگشت ها و مچ دست خسته می شوند. این مشکل می توانست با تغییر شکل دوربین و تعبیه محلی برای انگشت شست.
- صفحه نمایش LCD ضعیف: صفحه نمایش LCD دوربین صاف نیست و نرخ تازه سازی حدود ۳۰ فریم بر ثانیه یا کمتر است. در نتیجه، هنگام حرکت دوربین یا عکاسی از اجسام متحرک، همه چیز لگ دارد و تجربه عکاسی را بد میکند.
- عملکرد ناپایدار دوربین: هنگام استفاده از منوها، تغییر تنظیمات یا پیش نمایش تصاویر، دوربین گاهی دچار لگ و تأخیر می شود. این مشکل می تواند به بهینه نبودن برنامه نویسی یا پردازنده ضعیف دوربین برگردد.
- مشکلات اپتیکی: گوشه های تصاویر در هر فاصله کانونی (از ۲۸ تا ۱۰۰ میلی متر) نرم و تار هستند. حتی با بستن دیافراگم به f/5.6 یا f/8 نیز این مشکل رفع نمی شود.
بهترین دوربین فشرده
از نظر تئوری، RX100 بهترین است. در زمان خود، از همه جلوتر بود و شاید بهترین دوربین کامپکت عرضه شده بود اما RX100 با برخی نقص ها همراه بود که نشان می دهد Sony اولویت های متفاوتی در ساخت دوربین دارد. همیشه گفته ام که Sony برای عکاسان دوربین نمی سازد.
یک عکاس، به نکات مهمی مثل خوش دست بودن اهمیت میدهد. دوربین باید به گونه ای باشد که بتوان به راحتی و برای مدت طولانی از آن استفاده کرد بدون اینکه احساس درد یا ناراحتی در انگشتان، مچ، بازو، آرنج یا شانه ها حس کرد. صفحه نمایش LCD باید صاف باشد زیرا بخشی از تجربه عکاسی است و باید برای ترکیب بندی عکس ها به آن نگاه کرد. همچنین دوربین باید بدون پرش و تأخیر تصویر را نشان دهد تا هنگام تغییر تنظیمات یا پیش نمایش تصاویر، همه چیز روان باشد و خطر از دست دادن شات ها از بین برود.
تمام این نقص ها نشان می دهند که RX100 واقعاً برای عکاسان طراحی نشده است. این دوربین ها برای جذب عموم مردم با ویژگی های گول زننده، سنسور بزرگ و دیافراگم f/1.8 ساخته شده اند. اما در تجربه عکاسی واقعی، دوربین کم می آورد. دوربین RX100 بد نیست، در واقع خیلی هم خوب است، اما نمیتوان آن را یک دوربین حرفه ای دانست.
واضح است که Sony در نسخه های بعدی RX100 به برخی از این مشکلات پرداخته است. نسخه های بعدی صفحه نمایش بهتری دارند، منظره یاب الکترونیکی به آن اضافه شده است و عملکرد فوکوس خودکار نیز بهبود یافته است. کارایی سنسور تصویر نیز بهبود یافته است که حالا محصولی مثل Sony RX100 Mark 8 را داریم. پیش بینی میشود این دوربین همچنان فروش خواهد رفت و Sony به ساخت سری RX100 ادامه خواهد داد.
آیا شما هم از دوربین های سری RX100 استفاده کرده اید؟ نظرات و تجربیات خود را در کامنت ها به اشتراک بگذارید.
